19.7.05

NO MÁS MIEDO

Acabo de llegar de Mojácar, Almería, Andalucía, España.

Ha sido una despedida horrible, no quería irme, no quería verles llorar, no quería tener que irme.
A las nueve menos cuarto el coche me esperaba en la puerta del apartamento. Luismi se había quedado durmiendo pero, tanto Bibiana como Ágata, Miky, Vero, Karme y mi querdio BB estaba despiertos para despedirme. La noche anterior me habían dado una carta firmada por todos. Intenté aguantar las lágrimas lo mejor que pude.

Me han dado tanto amor.
Tengo celos de todos aquellos que estén con ellos y no sea yo. Tengo evnidida de que vivan cosas nuevas sin mí. Pero no no tengo miedo, ya no me asusta.
Bibiana es mi chica; somos realmente parecidos y a la vez diferentes. No es como Sandra (ella es especial, no hay otra como Sandra), Bibiana es.... mi chica.
Luismi, mi adorado y rebelde Luismi; ya creo que no puedo vivir sin él, le necesito cerca, su calma, su paciencia, su complicidad...
Karma, Karmeta, guapeta, estimadeta, boniqueta..., Karme es mi compañera, mi superviviente. Empezamos a estudiar interpretación juntos y hemos acabado juntos. Apuesto por ella!
Mi BB. Éste es el más significativo de todos. No lo conocía y ahora es como si no lo hubiera dejado de concer en toda mi vida. Es tierno, maduro, capaz, sensible, divertido, gruñón, y muy pero que muy bueno. Cuánto amor me has dado BB.
Cuánto me habéis dado los 4, y cuánto me han dado todos; Ander, Patxi, mi niña Ágata, mi preferida Thais, el negro... todos!
Me monté en el coche después de abrazar a cada uno de ellos y llorarles en el hombro. Me senté atrás, cerré la puerta y al ehcar la última mirada les vi allí, cada uno en su mundo. Ágata y Vero abrazadas, Bibiana secándose las lágrimas, Karme seria, por primera vez seria. Miky ausente, y mi BB, estaba lejano.
Nada más arrancar el coche noté un dolor en el estómago. Los echaba de menso y aún los veía detrás de mí, medio difusos.

3 semanas. Han sido tres intensas semanas. He reído, he llorado, he sufrido, he aprendido, he querido, he amado, he bailado, me he superdado. He vivido a tope tres semanas.

Ya no me asusta. Sé que Bibiana estará y Luismi estará. Quizá estén lo que tengan que estar pero, como bien dijo Luismi, no somos un trío, somos una constelación y por lejhos que estén las estrellas, siempre están alineadas.
Amén.

*ÓSCAREDÚ*

3 Comentarios:

Anonymous Anónimo said...

Ara que estem separats podria repetir allo que tantes vegades hem dit, raro pero bonito. I és que realment és així com em sento, perque xunga no hio estic pero si que em sento rara, sento que em falta algo, i ets tu, em falta l´Oscar, el meu nino que tant m´ha ajudat. Pero no em vull enfonsar perque se que aqui hi han prous motius per tirar endavant, un délls i el més important, és en Luismi, láltre és la promesa que et vaig fer, i a més crec que ha arrivat el moment a que m'enfronti a aprendre a estar sola, sense dependre de ningú i potser el meu destí a aquí a Almeria era aquest, pero supusu que això ho descobrire amb el temps. Tornant al tema, jo tampoc tinc por, ara ja no, i és que en el fons, em sento afortunada per tot el que m´ha passat, i estaria disposada a repetir tot lo viscut ara mateix!!! Haber creat aquesta constelació és una sensació que nomes nosaltres podem sentir, que per més que ho expliquem, no es pot entendre, tot i que no em fa falta que la gent entengui res, lúnic que em fa falta ara mateix és despertar-me enmig de dos fabulosos nois i poder-los abraçar tant fort que m'hagin de dir que sóc una pesada!! I com que no vull plorar, acabre aquí, abans pero vull que tothom que llegeixi això sàpiga que sóc molt feliç de tenir-vos al meu costat i que us estimo moltíiiissim, ja ho saps!! Tu chica.

miércoles, 20 julio, 2005  
Blogger Óscar Edú y Silvia Alabart said...

mi Lauriiii!!
eres mágica, lo sabes?
Pues sí, lo eres, estás llena de mágia.

Tu fan nº1.

óscar.

sábado, 23 julio, 2005  
Blogger Sandra said...

Sí, como ya me contaste hace unos días, es una imagen que nos es familiar...

Me alegro de que hayas vivido algo tan bonito y encontrado a personas así.

Casi me he puesto un poco triste y todo imaginando la escena...

domingo, 31 julio, 2005  

Publicar un comentario

<< Home